Victoria Garrick, Güney Kaliforniya Üniversitesi’nde bir voleybolcuydu. Dört yıllık bir süreç sonunda şu anda program tarihinin en çok top kurtaran ilk beş oyuncu arasında bulunuyor. Eski yarı profesyonel bir atlet ve zihinsel sağlık ve beden imajı koruyucusu.
Garrick, üniversitenin ikinci yılında, öğrencilere sporda zihinsel sağlık ve beden imajı sorunları üzerine bir konuşma yaptı. Player’s Tribune, USA Today College ve Popsugar dergisi gibi yayın organlarında yer aldı ve sosyal medya platformlarında 300.000’den fazla takipçi topladı.
Victoria Garrick, üst düzey bir atlet olarak kendi deneyimlerini, benzer sorunları olan başkalarını eğitmeye yardımcı olmak için kullanıyor. Sporcu ruh sağlığına ilişkin konuları ele alan bir grubun da kurucusu.
Bu harika genç kadın, aynı zamanda, sporcuların karşılaştığı zorluklar hakkında onları eğitmek ve bilgilendirmek için üniversite sporcuları ve spor bölümleriyle konuşmak için ülkeyi dolaşıyor. Ülke çapındaki kolej sporcularına yalnız olmadıklarını hatırlatıyor.
İşe girme sürecinin en zor kısmı, muhtemelen koçlara ulaşmak, onlarla konuşmak ve onların dikkatini çekmek için çok zaman harcamak zorunda kalmak. Çoğu zaman yanıt alamıyorsunuz çünkü üniversite koçları çok meşgul oluyorlar. En zor şey bir koçun ilgi seviyesinin ne olduğundan emin olamamaktır.
Bu yeni oyuncunun takımdaki kimliğini gerçekten etkileyebilir. Kesinlikle, “Kızlar ona farklı davranacak mı? Ona saygı duymayacaklar mı? Onu aralarına kabul dahil etmeyecekler mi? Yeterince iyi olmadığını mı düşünecekler? Ama Garric’te takım ona farklı davranmadı ve onların takım arkadaşlarından sadece biri olarak kabul edildi.
Ancak Garrick kendi kimliğini farklı algılıyordu çünkü oynamak için para almıyordu bu da onu “peki, neden oynamak için para almıyorum? Yeterince iyi olmadığım için mi?” diye düşünmeye yöneltti.
Bir takıma gittiğinizde “Ah, mükemmel oynamam gerekiyor. Beni izlemeye geldiklerinde harika pas vermem ve harika oynamam gerekiyor.” diye düşünürsünüz. Sonra, koçların bir oyuncuyu tercih ederken, topun gitmesini istediğiniz yere gitmesinden çok daha fazlasına baktığını fark edersiniz. Atletik olup olmadığınıza, bir hata yapıp yapmadığınıza, bu hatadan nasıl geri döndüğünüze baktıklarını görürsünüz.
Antrenörler, gerçekten tek bir takımın olduğu ve harika bir koçluğun olmadığı küçük bir kasabada çok fazla potansiyele sahip atletik bir oyuncu bulabileceğini bilir. Belli ki oyuncunun iyi olduğunu görmek isterler ama en çok görmek istedikleri şey şudur: Potansiyeli var mı? Atletik mi? Ne kadar iyi ya da mükemmel olursa olsun zaten ona yepyeni bir sistem ve teknik öğreteceklerdir. Bu yüzden, bu pek çok şeyle ilgilidir.
Oyuncu hafif bir ağrıyı görmezden gelirse ve canını acıtan bir şekilde oynarsa, sakatlığı daha da kötüleşebilir. Sporcular için bir akıl sağlığı sorununun veya akıl hastalığının bir yaralanma olduğunu anlamaları zor olabilir.
Bu tür bir sorun sadece görünmezdir, ancak bu daha az şiddetli olduğu anlamına gelmez ve bu, sırf insanlar bilmiyor diye üzerine gitmeniz gerektiği anlamına gelmez. Garrick, oyunculara tıpkı fiziksel bir yaralanma gibi bunların da tedavi edilmesi gerektiğini ve bunu görmezden gelirsek daha da kötüleşeceğini söylüyor. Harika bir oyuncu olmanın bir parçası, bir zayıflığı belirlemek, bunu giderebilmek için neyin işe yaraması gerektiğini belirlemek ve bunu uygulamaktır.
Garrick, her zaman kendine kendimi kiminle karşılaştırıyorum diye soruyor? Bu ideal figürü temsil eden sosyal medyada gördüğü vücut tipini düşünüyor ve bunun ulusal bir şampiyona için antrenman yapan birinin vücudu olmadığını fark ediyor. Bu yüzden, vücudunun nasıl göründüğünün aksine, vücudunun kendisi için ne yaptığını fark etmesi gerektiğini düşünüyor.
Bu sadece bakış açısını değiştirdi ve farklı görüneceğini kabul etmesine yardımcı oldu. Lisedeki halinden farklı görünüyordu. Garrick’e göre çoğu zaman kendimizi bedenlerimizden ayırıyoruz ve vücudumuz bir aksesuar gibi bir şey haline geliyor. Vücudun da oyuncunun bir parçası olduğunu kabul etmemiz gerekiyor Kalbiniz, organlarınız, yürüme şekliniz, insanlara sarılma şekliniz hepsi sizin bedeninizdir. Bunu başarınızın bir parçası olduğunu kabul edin. Garrick’e yardımcı olan da buydu.
Bir ekip içinde, vücut imajının ve yemeğin konuşmanın bir parçası olmamasının zorunlu olduğunu hissediyor. Oyuncunun ne yediğini bilmesine gerek yok, bu hafta kaç kilo olduğunu bilmesine gerek yok – Garrick, bunun oyuncu ile takımın beslenme uzmanı veya güç ve fitness koçu arasında olduğunu düşünüyor. Takım yemeğinde neden karbonhidrat almadığını bilmesine gerek yok. Bu şeylerden bahsetmemek, yemek ve beden imajına daha az odaklanan bir ortam yaratacak ve aynı zamanda bize bu şeylerin öncelikli olmadığını gösterecektir. Oyuncunun nasıl göründüğü öncelik değil strateji, ne kadar sıkı çalıştığı ve ekipler hakkında konuşulmalı. Bir oyuncu diyetler veya kendisi hakkında sevmedi şeyler hakkında konuşarak zaman kaybetmemelidir.
Sporcu ruh sağlığı için öncelik verilmesi gereken ilk adım, sporcularla konuşmak ve onlara şunu sormaktır: “Departmanımızda ruh sağlığı ile ilgili konuşma yeterli mi? Bu konu hakkında konuşabileceğini hissediyor musun? İdari açıdan yeterince konuşulduğunu düşünüyor musunuz?”
Garrick’e göre ilk olarak, sporcuların konuşmalarına ve kendilerini nasıl hissettiklerini açıklamalarına izin vermek gerekir. İlgili ve öğrenci-sporcular için gerçekten en iyisini isteyen sevecen insanlardan oluşan bir yerde iseniz, yapıyı bunun üzerine inşa etmek ve eksik halkaları ve neyin eksik olduğunu bulup düzeltmek gerekiyor. Bu yavaş olabilir ve zaman alabilir ama Garrick’e göre yapılacak en iyi şey o kapıyı açmak ve öğrenci-sporcuların nasıl hissettiklerini dile getirmelerine izin vermektir.
