İran’ın başkentindeki uluslararası bir voleybol turnuvası, uluslararası spor derneklerinde kadınların sporcu ve / veya seyirci olarak haklarını kısıtlayan ülkelerle nasıl başa çıkılacağı konusunda bir tartışmaya bir açıklama getirdi.
Tartışmanın konusu, uluslararası spor derneklerinin kadın haklarını kısıtlayan ülkelere ev sahipliği haklarını reddetmesi mi yoksa turnuvaların ödüllendirilmesini kısıtlamaların kaldırılması için iç baskıyı teşvik etmek için mi kullanması gerektiği. Tartışma, Suudi Arabistan’ın aksine, kadınların erkek spor etkinliklerine katılmasını ve erkeklerin kadın yarışmalarını izlemesini yasaklayan diğer tek ülke olan ve uluslararası turnuvalara ev sahipliği yapmaya istekli.
İran’a odaklanıyor
FIVB, İran’a ev sahipliği haklarını vermeyi reddeden dünya futbol kuruluşu olan FIFA’nın aksine, İslam cumhuriyetinde kadın taraftarların değil, oyuncuların ve erkeklerin cezalandırılmasının reddedileceğini savundu.
FIVB ayrıca, kadınların İran salonlarına girmeye zorluk getirmenin, haklarını kullanmak isteyen kadınlara yönelik şiddeti kışkırtacağını ileri sürdü.
İran’ın, Tahran’daki Dünya Ligi gibi uluslararası voleybol turnuvaları ve İran’da daha önceki bir Asya Futbol Konfederasyonu (AFC) turnuvası gibi uluslararası voleybol turnuvalarına yönelik yasağı kaldırmaya yönelik önceki vaatlerinden geri adım atması, boykot yerine angajmanın daha etkili bir yaklaşım olup olmadığı sorusunu daha da gündeme getiriyor.
Tartışmada bardağın yarısı dolu ve yarısı boş. İkilem, ayrımcılığına karşı mücadeleyi savunan ancak siyasi ve dini meselelere bulaşmalarını engelleyen FIVB gibi uluslararası spor derneklerinin tüzüklerine dahil edilmiştir. Voleybol tartışmasında her iki taraf da İran’ın gerçekliğini ve voleybol federasyonunun ülkedeki deneyimlerini kendi pozisyonlarını tartışmak için özetliyor.
Kendi paylarına, angajman muhalifleri, İran’ın vaat ettiği tavizler konusunda defalarca geri adım attığını iddia ediyor. Muhalifler, söz konusu olanın, angajman yaklaşımının başarısızlığının uluslararası spor derneklerinin ilkeleri ve eşitlik ve evrensel insan hakları değerlerine bağlılıklarını sürdürme ihtiyacının verildiğini söylüyor.
Bu bağlılığı göstermeyi reddetmenin, bu ilkelere bağlılıklarını sözde hizmete indirgeyeceğini ve bunu bir saçmalığa çevireceğini söylüyorlar. Aynı zamanda, İslam Devleti gibi gruplar tarafından ayrım gözetmeyen siyasi şiddete maruz kalmamaya yemin eden bir dünyada çarpıcı bir hamle olarak, şiddeti tehdit edenlere bir zafer kazandıracaktı.
FIVB, İran’ın kadınlara rıza göstermesine rağmen, 1979 İslam devriminden önce geliştirilen Müslüman renkli Las Vegas tarzı bir tatil yeri olan Kish Adası’ndaki Plaj Voleybolu turnuvasıyla geçen yıl İran’ı boykot etme tehdidinden ilk olarak geri adım attı. İranlı yetkililer, dini grupların kadınların katılmasına izin verilirse kan döküleceği tehdidine işaret ederek geri dönüş görüşlerini haklı çıkardılar.
FIVB, tehditlere rağmen stadyumda bir kadın bölümünü güvence altına aldı ve birkaç maça halktan ziyade İran voleybol federasyonu yöneticilerinin akrabaları olduğuna inanılan kadınlar katıldı. Maçları izlemek için Kish’e giden kadın hayranların girişi ise yasaklandı.
Kadınların serbest spor haklarına katılım hakkı konusundaki mücadelesinin İran’da daha büyük bir mücadelenin parçası olması, FIVB’nin İran’ı etkileme şansını önemli ölçüde azaltıyor.
İranlı ılımlıları hizada tutmaya çalışmak kadar muhaliflerini sindirmek için tasarlanmış katı şiddet tehditleri sporla sınırlı değildir.
İran’ın güç mücadelesi ve İran ile Suudi Arabistan arasındaki gizli savaştaki rolü, FIVB gibi uluslararası spor derneklerinin gelir seviyesinin çok ötesinde, yüksek riskli bir savaşı teşkil ediyor. Bay Ruhani ve İranlı ılımlıların kızartacak daha büyük balıkları olduğu için, FIVB’nin kadın haklarını güvence altına alma çabasında gerçek bir adım atmasını engelliyor. Bu şartlar altında, FIVB ve uluslararası spor derneklerine en iyi şekilde, ilkeleri koruyarak ve toz yatışana ve yeni fırsatlar ortaya çıkana kadar yan hatlarda durarak hizmet edilir.
James M. Dorsey
