Tommi Tiilikainen, Avrupa’da antrenörlük yapmış, Japonya’da 4 yıl görev yapmış ve şu anda Güney Kore şampiyonu Incheon Korean Air Jumbos’a (geçen sezon Roberto Santilli’nin çalıştırdığı takıma) koçluk yapan 34 yaşında bir Fin voleybol antrenörüdür.
Tommi, ortak yolu seçen bir koç değildir. Ama çok titiz bir şekilde oyunumuzun koçluğunu anlamaya, çürütmeye ve yeniden çerçevelendirmeye çalışıyor. Asya’da koçluk bazı ilk uyarlamalara ihtiyaç duyduğundan, iletişim de günümüzde büyük bir bölümdür.
Tommi, seni voleybol antrenörlüğüne iten ne oldu?
Şey, babam bir koçtu ve her iki ebeveynim de beden eğitimi öğretmeniydi. Büyürken sadece voleybolu değil, temelde tüm sporları yaptım.
Voleybola çok erken yaşta başlamıştım, muhtemelen babamla arka bahçede bir yerde, bilirsiniz, oynayarak başlamıştım.
Voleybol, gençlik yıllarımda yaptığım bir şeydi. Planım oyuncu olmaktı. Bu benim için zaten çocukken çok açıktı.
18 yaşımdayken sakatlandım. Ondan sonra nasıl kalıp sağlıklı olacağımı ve hala voleybol oynamanın bir yolunu bulamadım.
Sırtım kötüydü ve bu temelde beni sonsuza dek dışladı. Sonrasında biraz voleybol oynayabilirdim ama temelde 18 yaşındayken sırada ne olduğunu bulmam gerekiyordu?
Ve sonra, uzun lafın kısası, farklı şeyler denedikten sonra voleybola geri döndüm. Muhtemelen üç, dört yıl sonra.
O anda, yapmak istediğim şeyin koçluk olduğuna karar verdim.
Evet, bunu anlamam uzun zaman aldı. Bu net bir şey değildi. ‘Voleybolda kalacağım’ diye düşünmüyordum. Ama koç olarak yerimi bulduğum için mutluydum.
Yani bir Fin takımına koçluk yapmaktan Almanya’daki Düren’e geçtiniz. Bu nasıl oldu?
Birkaç yıldır Finlandiya Federasyonu için farklı genç milli takımlarda çalışıyordum. Sonra 25 yaşındayken Finlandiya’da bir takımı devralma fırsatım oldu.
Finlandiya liginin profesyonel bir lig olmadığını biliyorsunuz ama o takım tam bir profesyonel takım gibiydi.
Yani orada dört yıl kaldım. Sonra Almanya’ya gitme şansım oldu. Düren Anders (Kristiansson) bana onunla Asya voleyboluna bakma şansı verdikten sonra. Japonya’da dört yıl geçirdim ve şimdi Kore’deyim.
Alman ligi Japon ligi, bu alışılmadık bir sıçrama, bu nasıl oldu?
Bağlantı bu şekilde geldi. Finlandiya’daki takımım için bir libero arıyordum ve Anders, Japon liberolarından birinin (Taichiro Koga) Avrupa’ya bağlanmasına yardım ediyordu.
Sonunda Taichiro bizim için bir sezon oynamak için geldi ve Anders ile bağlantı kuruldu.
Burada voleybolcularla ilgili olarak şu anda Hollanda voleybol federasyonunun başkanı olan Joop Alberda ile bir röportajımız var, ama kesinlikle Atlanta 1996’da Hollanda ile Olimpiyat altınını kazanmasıyla daha da iyi biliniyor.
İlk günlerde ana ‘mentorları’ sorulduğunda, hem Doug Beal hem de Anders Kristiansson’ın kendisi için büyük örnekler olduğunu söyledi.
Japonya’ya yaptığın sıçrama Anders ile birlikte çalışabildiğin için çok mu etkiledi?
Her ikisi de eşit derecede olumluydu. Süper bir kazan-kazan oldu. Yıllar önce, istediğim şeylerden biri Asya’da çalışmaktı, Japonya’da çalışmak istiyordum.
Ayrıca Anders, voleybol koçluğuyla geçen on yıllar boyunca öğrendiği her şeyi bana öğretmek için oradaydı. Yani gerçekten harika bir kombinasyondu.
Her iki, üç haftada bir, iki veya üç saatlik bir görüşmemiz var. Her zaman iletişim halinde kalırız. Benim için gerçekten iyi bir arkadaş oldu. Harika bir bağlantımız var.
Ve Japonya hakkında, bilirsiniz, nereden bakarsanız bakın büyük bir fırsattı.
Eşim ve ben, seyahat etmeyi seviyoruz, farklı bir ülkeye gitme, yeni bir kültür tanıma fikrini gerçekten sevdik. Ayrıca şimdi Güney Kore’de sevdiğimiz şey bu, bu yeni maceralar.
Asya elbette Avrupa değil, orada koçluk yaparken en çok ne fark ediyor?
Açıkçası iletişim zor. Çoğu zaman bir tercüman aracılığıyla çalışıyorsunuz. Avrupa’da olduğu gibi veya genel olarak ortak bir diliniz olup insanlarla aynı şekilde bağlantı kurmak gerçekten zor. Yani bu zor bir kısım, ama aynı zamanda güzel bir meydan okuma.
Avrupa’da çalışıyorsam iletişimin güçlü yanlarımdan biri olduğunu söyleyebilirim. Ama Asya’da çalışmak temelde benim zayıflığım oluyor. Bu zor bir şey.
Ama tesisler, voleybol oynamak için tüm hazırlıklar tamam gibi. Bu harika. Bu sadece inanılmaz. Temelde bir voleybol cennetinde olmak gibi. O fantastik. Tüm spor salonları ne kadar harika ve her şey nasıl iyi çalışıyor.
Sadece çalışmaya odaklanabilirsin.
Avrupa voleybolundan büyük bir fark, evde veya deplasmanda oynamanızdır. Tamamen aynı. Asya’da avantajı yok, herkes çok kibar. :-)
Her şeyi bir kağıda dökecek olsaydım, çok fazla olumlu şey var. Eşim ve ben burayı seviyoruz.
